Sita Adriana

Zittend meen ik te voelen dat mijn lippen elkaar raken, tot ik ze beweeg. Het was de aanraking van de lucht geweest. Meester stilte brengt me opnieuw een bezoek. Samen lossen we op, al dat tastbaar is. Samen maken we, het ontastbare voelbaar. Hij omarmt me,  en de stilte is opnieuw zo veel meer, dan slechts de absentie van geluid. Ik voel je met vingers van liefde, lieveling. We kunnen niet verliezen, spelend in liefde.

De nacht donkergroen, en om de maan dansen regenbogen. Ik luister. Ze vertelt me vele dingen. Terwijl duizenden onzichtbare kleine beestjes mijn ruggegraat bewandelen, weet ik dat alles weer  opnieuw gaat beginnen. 'Pieeep', er is weer ruimte. Het nu van toen is het oude, in het nu van nu. En de nu van toen die dwarrelt, de ruimte in.  Hmm.. 

Warrig zijn gedachtes, als haren in de knoop. Het licht wandelt over de muren van mijn slaapkamer en ik adem al dat is, observerend. Observerend hoe wij met zijn allen de winterse donkerte tegemoet gaan en volop te ervaren om te zitten. Gewoon te zitten, met mezelf. Ik kan van alles zijn De kleine Hagedis, die in de donkerste dagen op zoek gaat naar de Zon. Hem vind, onder een steen en hem opnieuw aan de hemel brengt. De ogen van de fantasie, die mij de dieren tonen die verschijnen. Tussen de leegtes van de takken. Mij kunnen dragen naar waar ik ook maar wil en me dan weer terug brengen. De meest liefdevolle vriendin. die ik ooit gehad heb. Die spreekt met gevoelens, aanraakt met liefde, gedragen door de blauwe hand. De stilte tussen de geluiden en de tijd, die mij alles doen begrijpen tot in de diepste dieptes. De Kikker en de Adelaar, die zich afwisselend met menselijke gezichten aan mij vertonen verwikkeld in de vlammen van het hete vuur. Me zo ve...

Dit gaat over jou Ik wil dat je me helpt in slaap te vallen en met je vingers door mijn haren gaat. Me verteld dat wij de wereld samen aan kunnen en dat ik dat dan geloof. Het licht uit doet voor dat we gaan liggen en als de kamer weer glinstert door het ochtendlicht, je me helpt vrij te zijn. Dat je me lost laat als ik er niet ben en me stevig vasthoud wanneer ik je zie.

Zo nu en dan, dwaal ik tussen de bomen denkend aan gesprekken die wij samen voerden. “Waarom is ooit niet vandaag?” “Er loopt weer iets in de weg” “Maar eigenlijk niet, alleen jij” “Ja, alleen ik” “Ja, alleen ik” "Wat ben je?" "Ik ben vele dingen. En ik ben ook een mens" "Ben je ook God?" "Ja, natuurlijk.." Dat we samen wakker werden en er geen geluid was. Behalve dat van onze harmonieuze samenzang. Je ogen lijken bijna altijd groen, vannacht leken ze grijs. Ik ben aan het leren kwetsbaar en ontvankelijk te zijn. Ik voel je als een stem in mijn hart. Jij helpt me sensueel te zijn, echt, als een mens. Fluister langzaam, dans met me. Een meisje mag toch dromen? Groots en ongedwongen. Ik hoop dat deze verwarring me mooi staat Is dit jouw droom of de mijne?

Ze wist al, dat zij veranderd was, dat zij nu zij was en aan het worden was. Overal werd dat duidelijk, Te zien in de nieuwe spiegels om haar heen. Beestachtig kon zij zich nu bewegen door het leven. Als haar unieke combinatie van trillingen. Zonder schaamte te dragen. En met dat besef verdween de bitterheid die zich in haar had verzameld. Door innerlijke kracht en uiting van pure liefde voor al het wezenlijke. Vloog mee met de wind. Nu aan de wind om dit te dragen, en zij is nu een licht.